Geïnspireerd door de boeken van Lucinda Riley speelt de roman Diep Meer zich af in het hedendaagse en vroegere Indonesië en Nederland, waarbij romantiek en familiegeheimen de boventoon voeren. Het boek geeft op een laagdrempelige manier inzicht in het complexe gedeelde verleden van Indonesië en Nederland. Dit boek is het eerste deel van de Tropenvrouwen trilogie
Zodra ik de tekening van de leeuwenkop zag drong het tot me door van wie deze boodschap was. Hoe was het mogelijk: dit moest van Victor zijn! Met niemand anders had ik het ooit over de ring met deze afbeelding gehad. De letters in het kriebelige handschrift die eronder stonden dansten voor mijn ogen. Wat stond er? Ik moest me concentreren. Eerst herkende ik een spreuk over bescherming en daarna werd er verwezen naar de tuin waar de sleutel lag. De laatste regels bestonden uit een recept waar ik van schrok. Er was een kruid in verwerkt waar je flinke diarree van kreeg. Bovendien ging je er vaak van overgeven zodat je het risico liep uit te drogen. Het kruid stond in mijn tuin, dat wist ik zeker. Ik gebruikte het wel eens in een vleesrecept. Maar dan met mate. Deze boodschap kon maar één ding betekenen: ik moest mezelf hiermee ziek maken. Wat ik verder ook bedacht, ik kon er niets anders van maken.
Zorgvuldig rolde ik het papiertje weer op. Niemand mocht het vinden. Ik trok mijn kleding recht en verliet zo rustig mogelijk de badkamer. Op het erf was niemand te zien. In mijn slaapkamer fatsoeneerde ik mijn haar. Het rolletje verstopte ik in mijn blouse en ik liep naar de tuin. Ondertussen kwamen er allerlei scenario’s in mij op. Moest ik mezelf ziek maken of moest ik de Japanners vergiftigen? Dat laatste leek me bijna onmogelijk. Dat zou te doorzichtig zijn. Het bericht begon met de spreuk die bescherming afriep. Dat was vast voor mij, Selma en Idja bedoeld, ik wist het bijna zeker. Was het de bedoeling dat ik hun ook ziek zou maken of ging het alleen om mij?
