‘Ik ben destijds vertrokken zonder afscheid te nemen omdat ik dacht dat ik terugkwam‘
Ik denk dat ik zo’n speciale band met mijn vader had omdat ik me Indonesisch voelde, net als hij. Mijn broertjes en zussen waren meer Indisch. Ik liep als enige op blote voeten, wat niet mocht van mijn moeder. Eigenlijk mocht ik ook niet met Indonesische kinderen spelen. Ze wilde ook niet dat we eten van de straatwarungs kochten, want daar zouden we ziek van worden. Daar trokken mijn vader en ik ons niets van aan en we kochten altijd lekkere dingen zonder dat we er ziek van werden.”
Wanneer gingen jullie naar Nederland?
“Mijn vader was dol op Indonesië, hij wilde niet naar Holland. Maar mijn moeder wilde niet blijven dus dat gaf strijd. Van de Nederlandse regering mocht mijn Indische moeder haar kinderen meenemen maar de Indonesische regering zei: nee, de kinderen moeten hier blijven want ze zijn Indonesisch, net zoals hun vader. Bij de geboorte was mijn vader, net zoals zijn vader, gelijkgesteld met de Nederlanders. Maar na 1949 werd dat ongedaan gemaakt en was hij Indonesisch. Toen mijn vader eindelijk toch had besloten om te gaan bleek dat moeilijk te zijn, want hij had een visum nodig. Uiteindelijk is 10 het toch allemaal gelukt en op 15 augustus 1961 kwamen we aan op Schiphol. Van die vlucht kan ik me totaal niets herinneren. Ik was in shock toen ik er pas in het vliegtuig naar Nederland kwam dat we voorgoed Indonesië hadden verlaten. Mijn ouders hadden mij namelijk niet verteld dat we naar Nederland gingen. Ik dacht dat we op vakantie gingen, want we hadden maar heel weinig bagage bij ons. Ook ik had maar een klein koffertje bij me en had van niemand afscheid genomen, want ik dacht dat ik al mijn Indonesische schoolvriendinnen gewoon weer terug zou zien. Maar mijn vader had natuurlijk als voorbereiding op de repatriëring het huis en onze spullen al verkocht zonder dat wij dat wisten. Mijn vader zei alleen dat we naar Singapore gingen en ik dacht dat we daar op vakantie gingen. Maar Singapore was voor de overstap naar Holland. Toen we de trappen van het vliegtuig afgingen, zei mijn vader: ‘knijp eens in mijn arm”. Ook voor hem voelde het heel onwerkelijk dat hij in Nederland was.”
Hoe waren de beginjaren voor jou?
“We kwamen in een contractpension in Vorden, Gelderland terecht, Villa Nuova. In één kamertje met ons hele gezin. Eten werd voor ons gemaakt, maar mijn vader lustte helemaal geen aardappelen, dus die vond het maar niks. We werden met de nek aangekeken in het dorp, we kregen met discriminatie te maken. Zo erg dat ik op een gegeven moment haatgevoelens kreeg voor de Nederlanders. Mijn Nederlands was gebrekkig, want in Indonesië kreeg ik les in het Bahasa. Mijn ouders spraken wel Nederlands met elkaar, maar ik verdomde het om Nederlands te praten, ik was echt Indonesisch. Dus als er een Nederlander aan mij vroeg: ‘Wat doen jullie hier’, antwoordde ik in mijn slechte Nederlands: ‘Ik kom hier profiteren van wat jullie uit mijn land hebben gehaald.’ Dan vroegen ze: ‘Wat dan, wat hebben wij uit jouw land weggehaald?‘ Want die Nederlanders weten natuurlijk helemaal niks van onze geschiedenis. ’Alles’, zei ik dan. ‘Dankzij ons zijn jullie een rijk land geworden en konden er grote huizen in Amsterdam gebouwd worden met geld dat jullie aan ons verdiend hebben.’
