15 augustus zit niet in mijn systeem, het was een gewone dag. Het nieuwe schooljaar was net begonnen. In mijn wereld wees niets erop dat 15/8 net zoiets als 4/5 was. Ik vroeg het aan mijn vriendin van de kleuter- en lagere school die een Indische achtergrond heeft: Deden jullie op 15/8 herdenking?’ Nee. Hoezo?’
De verhalen die in mijn moeders familie als vanzelfsprekend werden verteld en doorgegeven bleven in mijn vaders familie een gesloten boek. Wat mijn grootvader in de Japanse bezetting heeft meegemaakt, hoe mijn vader dat heeft ervaren: ook na tachtig jaar blijven die verhalen verpakt in stilzwijgen. Welbeschouwd viel er ook niet zoveel te herdenken, bedenk ik me, want als Chinese familie zaten ze, plat gezegd, nog midden in de shit. Zowel door de Nederlanders als door de Indonesiërs werden Chinezen aangevallen, gevangen genomen, mishandeld en vermoord. Kennis over het anti-Chinese geweld in de Bersiap-periode, maar ook in de tijd voorafgaand en rond de coup van 1965, is in Nederland niet wijdverbreid. Of beter gezegd, vrijwel non-existent.
Twee blinde vlekken dus. Voor de Nederlanders om me heen bestond alleen 4/5 en voor de Chinezen in Indonesië was na de Japanse capitulatie de ellende nog lang niet voorbij. Wat heb ík dan te herdenken op 15 augustus? Of wie?
