Sabina de Rozario heeft een Nederlandse moeder en een Indische vader.
Zij publiceerde het eerste boek over Indische jongeren van de derde generatie met de titel Door Blauwe Ogen (2005). Ook schrijft zij artikelen voor haar eigentijdse blog met de gelijknamige titel. Sabina woont sinds 2010 in Indonesië.
Die herdenking op 15 augustus is voor jongeren toch eigenlijk te abstract? Ik weet wel waar ik aan kan denken op deze dag, maar het blijft een ver van mijn bed show. Want de bewuste (of überhaupt een) oorlog heb ik nooit ervaren, mijn vrijheid is me nooit ontnomen en ook ben ik nooit gevangen gezet. Om de oorlog en de herdenking ‘dichterbij’ te laten komen en zo meer invulling aan mijn manier van herdenking te geven, besloot ik naar Japan te gaan. Naar het land van de bezetter die mijn familie in een Japanse kamp heeft gezet.
In Nagasaki bezoek ik alle memorabele plekken waar de bom zijn sporen heeft achter gelaten. Zoals de inslag van de bom, de vele statige oorlogsmonumenten en als laatste het Atoombom museum. Eerlijk gezegd maakt heeft deze stads niets treurigs, de sfeer van dood en verderf is compleet verbloemd door aangeharkte parken en architectonische gebouwen.
Eenmaal in het Nagasaki Atomic Bomb Museum verandert de sfeer 180 graden. Nog voordat ik iets van de tentoonstelling springen er tranen in mijn ogen en voel angst voor wat komen gaat. Dat deze
reis confronterend zou zijn had ik wel verwacht en eenmaal daar in de entreehal moet ik letterlijk en figuurlijk de drempel over om antwoorden op mijn vragen vinden.
