IN HET NIEUWE NUMMER: ‘WIJ ZIJN DE VERHALEN VERTELLERS VOOR DE VOLGENDE GENERATIE’

Ik ben mij er steeds meer van bewust wat voor afdruk we achterlaten. Welke impact onze keuzes hebben op de daaropvolgende generaties en hoe dit doorwerkt. Als professioneel theatermaker en schrijver vind ik het dan ook belangrijk om vragen te stellen. Aan mijn publiek, maar ook aan mezelf. Wie ben ik, wat wil ik en wat geef ik door? De voorstelling Soedah, laat maar, waarmee ik momenteel langs de theaters tour gaat over hoe Indo’s en Molukkers na de oorlog in Nederland terecht kwamen. Over de opvang in contractpensions of barakken, het wennen aan een koud klimaat, het Hollandse eten. Ondertussen moesten wel trauma’s verwerkt worden, was er veel onbegrip in Nederland en moest een tweede en derde generatie een eigen weg vinden. Dat leverde een schat aan verhalen op. Over heimwee, verlangen en pijn. Wij vertellen deze verhalen omdat onze ouders en grootouders vaak zwegen. We weten nu waarom ze kozen voor het zwijgen, het stille verdriet. Nu die oudere generaties verdwijnen dreigt de vergetelheid. En wordt het tijd om de koffers met verhalen te openen, ook al zijn ze ongemakkelijk, want een volk zonder verhalen sterft uit.